Δημοτικό Σχολείο
δ )Για τον μεγάλο κήπο , που διέθετε το σχολείο μας ,ποικίλο και όμορφο των 4 στρεμμάτων , με τις πολλές αμυγδαλιές του χωρισμένος σε 4 τεταρτημόρια ώστε να φροντίζεται χωρισμένος από τις τάξεις του σχολείου που έσπερναν τα δικά τους φυτά με ευγενή άμυλα και ανταγωνισμό ,ποιος θα κάνει το καλύτερο τμήμα με τα καλύτερα λουλούδια
Πάνω οικόπεδο που ήταν κτισμένο το σχολείο.
Μεσαίο οικόπεδο που ήταν το γήπεδο με τις κερκίδες.
Κάτω οικόπεδο (πίσω από την παλιά βρύση), Χώρος -φύτευσης και καλλιέργειας φυτών και λουλουδιών από τους μαθητές του σχολείου.
Εικόνα ενός Μαθητολογίου του 1944-1945 παρακάτω που βρέθηκε τυχαία !
Με την άφιξη των προσφύγων στο χωριό , γεννήθηκε η ανάγκη να υπάρξει Δημοτικό Σχολείο .Λόγω έλλειψης χώρων, ‘’Σχολείο’’ ορίστηκε με απόφαση των κάτοικων το κτήριο της σημερινής κοινότητας των προσκυνητών, μια που το παραπάνω κτίριο ήταν ήδη κτισμένο ,προφανώς από τους Βούλγαρους που έμεναν στο χωριό λόγω ‘’βουλγαρικής κατοχής’
Εντυπωσιακό διώροφο κτίριο με τα ασπρόμαυρα τετράγωνα πλακάκια στο δαπεδό του .
Κτίστηκε το 1937-38 από το Κράτος, και οι πρώτοι μαθητές πήγαν σχολείο το 1940.
Διέκοψε την λειτουργία του για 4 χρόνια λόγω του Ελληνο-Ιταλικού και Ελληνο-Γερμανικού Πολέμου και ξαναλειτούργησε το 1945- 46 .
Αξίζει να αναφέρουμε ότι στο εν λόγω κτίριο , λειτούργησε για αρκετά χρόνια και το ‘’Νυχτερινό Σχολείο’’ μια που οι συνθήκες και ανάγκες της εποχής ήταν διαφορετικές. Έτσι λοιπόν οι νέοι που δεν πήγαν κανονικά στο σχολείο, η το εγκατέλειψαν λόγω φτώχειας, εργασιών και πολλούς άλλους παράγοντες είχαν την δυνατότητα της μόρφωσης , και την απόκτηση του ‘’Απολυτηρίου Νυχτερινού’’ Σχολείου , ισάξιου και ισότιμου με το κανονικό. Η συμμέτοχη στην φοίτηση μέχρι που ομαλοποιήθηκε η κατάσταση ήταν εντυπωσιακά μεγάλη , μια που η πληθώρα των αποφοίτων μαθητών σήμερα ηλικίας 65 και άνω είναι από αυτό.
Οι Έχοντες ηλικία 40 ετών (σήμερα ) και άνω σίγουρα θυμούνται τα παιδικά τους χρόνια περνώντας μπροστά από το παλιό Δημοτικό Σχολείο με :
α )Tα μαγειρεία του που προσφερόταν Γάλα, με φέτες ψωμί το πρωί, φαγητό το μεσημέρι
β )Την έπαρση της σημαίας κάθε πρωί, στο κοντάρι αριστερά του σχολείου, την πρωινή προσευχή από όλους εκ περιτροπής,(άλλη πριν το Πάσχα, και άλλη μετά)
γ )Το όμορφο γήπεδο με τα αυτοσχέδια δοκάρια του , με τις τσιμεντένιες κερκίδες του που ήταν πρωτοποριακές για την εποχή τους
Μεσαίο οικόπεδο που ήταν το γήπεδο με τις κερκίδες.
Κάτω οικόπεδο (πίσω από την παλιά βρύση), Χώρος -φύτευσης και καλλιέργειας φυτών και λουλουδιών από τους μαθητές του σχολείου.
ζ )Τα αμέτρητα Πεύκα που περιτριγυρίζανε όλο τον αύλιο χώρο του σχολείου.
η ) Το καθημερινό κουβάλημα των ξύλων από τον καθένα μας για να μπουν στην Ξυλόσομπα της τάξης
Δραστηριότητες μαθητών:
Υπήρχαν διάφορες δραστηριότητες για τους μαθητές.
1.Στην διάρκεια των εθνικών εορτών ( 25 Μαρτίου-28Οκτωμβρίου) γινόταν στην σκηνή του σχολείου διάφορα σκιτσάκια-μικρές θεατρικές παραστάσεις με αντίστοιχο θέμα της εκάστοτε εορτής. Συμμετείχε η πλειονότητα των μαθητών-μαθητριών και την παρακολουθούσαν οι γονείς και οι κάτοικοι του χωριού, γιατί επιλεγόταν να γίνει συνήθως απογευματινές η βραδινές ώρες. Συχνά είχαν μεγάλη επιτυχία , με σχόλια, γέλιο, χιούμορ κτλπ.
2.Καθ΄ολη την διάρκεια του χρόνου κάθε τάξη του σχολείου , με την επίβλεψη του υπεύθυνου δασκάλου της τάξης, φρόντιζε το ένα τεταρτημόριο του κήπου του σχολείου, είτε φυτεύοντας νέα φυτά και λουλούδια , είτε φροντίζοντας τα ήδη υπάρχοντα φυτά και λουλούδια.
3. Στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς, γινόταν οι ‘’Γυμναστικές Επιδείξεις’’ με την συμμετοχή όλων των τάξεων, με διάφορα αθλήματα όπως ( τρέξιμο, άλμα σε μήκος, άλμα σε ύψος κτλπ και παιχνίδια όπως οι τσουβαλοδρομίες.
Η εκδήλωση έκλεινε με παρέλαση .
Στα πλαίσια των οδηγιών του διευθυντή και των λοιπών δασκάλων προς τους μαθητές ηταν διάφορα που σήμερα φαντάζουν πιθανώς στους νεώτερους αστεία η παράξενα, οπως:
1.Υπήρχε έλεγχος στους μαθητές συνήθως δευτέρα πρωί στην πρωινή αναφορά για κομμένα νύχια, για κούρεμα με την ψιλή(1η μηχανή),
2.Αν κάποιος εξήλθε την προηγούμενη βραδιά μετά τις 7-8 μμ, αν κάποιος εθεάθη στον κινηματογράφο του Στέλιου Βασιλακόπουλου) η αν κάποιος ήταν έστω και με τους γονείς του σε χώρο που δεν ταιριάζει με την ιδιότητα του μαθητή.
3.Μοναδική εξαίρεση ο ελεύθερος κινηματογράφος του στρατού, μια και ήταν η εποχή της χούντας(1967-1974).
4.Μέχρι το 1968 η 1969 για τους λίγο παλαιότερους να θυμίσω ότι υπήρχε έλεγχος στα αγόρια και κορίτσια αν η σχολική ποδιά (υποχρεωτική ) χρώματος μπλέ με το άσπρο γιακαδάκι ήταν καθαρή , σιδερωμένη κτλπ
5.Επίσης γινόταν έλεγχος αν ο μαθητής έφερε καθημερινά στην περίοδο του χειμώνα το ξύλο- κούτσουρο για την σόμπα της τάξης.(Μερικές φορές την πλήρωναν οι φράχτες των σπιτιών που ήταν στο δρομολόγιο των μαθητών).
Στην φωτογραφία , η τάξη με τον δάσκαλο της το 1964
Να θυμηθούμε μερικούς από τους δασκάλους που πέρασαν και άφησαν το στίγμα τους.
Περίοδο 1945-1947 και μετά ήταν δάσκαλοι ο Κος Βουγιούκας και η Κα Χιτοπούλα.
Στο ‘’Νυχτερινό Σχολείο’’ που λειτουργούσε παράλληλα στο ιδιο κτήριο την περίοδο αυτή ήταν δάσκαλοι οι Κος Μαρκόπουλος Αριστείδης και Κος Κιτρινάκης, και Καβανώζης Ελευθέριος
Στο ‘’Νυχτερινό Σχολείο’’ που λειτουργούσε παράλληλα στο ιδιο κτήριο την περίοδο αυτή ήταν δάσκαλοι οι Κος Μαρκόπουλος Αριστείδης και Κος Κιτρινάκης, και Καβανώζης Ελευθέριος
Παπαιωάνου Ιωάννης : επί πολλά χρόνια δάσκαλος και παράλληλα, διευθυντής του σχολείου. Ως δάσκαλος, υπήρξε εξαιρετικός όμως , αυστηρός, τυπικός στο πρόγραμμα και στις αρχές του, ντυμένος με ένα σκούρο κουστούμι γκρί η μαύρο , μα βαθύ χρώμα στενή πράσινη η μαύρη γραβάτα, με κατεβασμένα λίγο τα μαύρα κοκάλινα γυαλιά του, έχοντας στην έδρα δίπλα εκτός από την ξύλινη βέργα που χρησιμοποιούσε για ξυλιές στα χέρια συχνά και ένα καλάμι 2-2.5 μέτρων ώστε να μας φτάνει και να μας επαναφέρει στην τάξη, από τις ομιλίες μας και τα σχόλια , που πρέπει να πούμε ότι ήταν συχνά.Υπηρέτησε το σχολείο μας περισσότερο από 12-13 χρόνια.Ηταν λάτρης της τιμωρίας του πελαργού, (ο μαθητής με το ένα πόδι διπλωμένο προς τα πίσω και να κοιτάζει τον τοίχο στη γωνία της τάξης για αρκετή ώρα ) σε περίπτωση παράβασης από τον μαθητή
Καβανώζης Ελευθέριος: Kαλός ως δάσκαλος, πολύ αυστηρός, όχι ιδιαίτερα φιλικός, δεν συνήθιζε συχνά να γελά, με ιδιαίτερη αδυναμία στα μαθηματικά(αριθμητική και πρακτική αριθμητική). Συχνά δεν συναινούσε για τις εκδρομές. Ο δάσκαλος αυτός είχε αδυναμία στην χρήση της βέργας, με ξυλιές και στα δυο χέρια, και τράβηγμα της φαβορίτας προς τα επάνω.Λάτρης των αποβολών.
Καβανώζη Ελένη : Eεξαιρετική δασκάλα, πρόσχαρος χαρακτήρας,οικεία και αγαπητή στην πλειονότητα των μαθητών, πάντα με το χαμόγελο και τον καλό λόγο, και φυσικά πάντα υποστήριζε τις εκδρομές μας.
Κομνηνός Κωνσταντίνος (Ντίνος) :
Nεαρός σχετικά δάσκαλος, καλός, προσιτός στους μαθητές, χαμογελαστός, αντιπροσώπευε κάτι νεώτερο και διαφορετικό.
Το δημοτικό σχολείο χάριν στην ‘’ανεγκεφαλιά ‘’ της πολιτείας κατάφερε να ταλαιπωρήσει αρκετά τους μαθητές του αφού με το πρόσχημα ότι το σχολείο είναι ακατάλληλο και θα πέσει, δημιούργησαν τεχνητή ανάγκη κατασκευής νέου σχολείου, και δυστυχώς για αυτούς μέχρι στιγμής στέκει αγέρωχο παρά την εγκατάλειψη του, αφού οι εξωτερικοί του τοίχοι πάχους 1.30 m μας διαψεύδουν ! Το νέο σχολείο για να κτιστεί, χρειάστηκε πάρα πολλά χρόνια, επιλέχτηκε ένα αρκετά μακρινό σημείο ,εκτεθειμένο στον αέρα και στο κρύο ,κτλπ. Στο διάστημα που μεσολάβησε ώστε να κτιστεί , οι μαθητές φοίτησαν σε άλλους 2 χώρους.
Συγκεκριμένα για 2 χρόνια 1970-1972 λειτούργησε ως σχολείο το ισόγειο-αποθήκη του κτίσματος του Λαλάκη Ιωάννη.
Από το 1972 και μετά και μέχρι το κτίσιμο του νέου σχολείου διαμορφώθηκαν οι δεξιές ‘’Αποθήκες των Γεωργικών Συνεταιρισμών Προσκυνητών’’όπως τις βλέπουμε σε τάξεις σχολείου.
Τελικα το ΄΄Νέο Δημοτικό Σχολειό’’, καινούργιο, εντυπωσιακό, αλλά μη έχοντας ουσιαστικά να προσφέρει κάτι παραπάνω , ταλαιπωρεί τα παιδάκια και τους γονείς, μια και κτίστηκε 200 μέτρα από το τελευταίο σπίτι, (νότια) και 1,5 km από το τελευταίο σπίτι (βόρεια), εκτεθειμένο στον βοριά, και τελευταία χωρίς μαθητές λόγω Καλλικράτη, και έρμαιο των ληστών και των αδίστακτων βουλγάρων εισαγόμενων οικονομικών μεταναστών.( κάτι πρέπει να γίνει με αυτό, πριν μείνει χωρίς πόρτες και παράθυρα).
Σημαντική παρουσία διαδραμάτισε το παραπάνω κέντρο , το οποίο λειτουργούσε υπό την αιγίδα του Εθνικού Οργανισμού Πρόνοιας για πολλά χρόνια 1965-1976 η 1977 κυριολεκτικέ ‘’Όαση’’ για μικρούς και μεγαλύτερους μαθητές , με την επίβλεψη της κυρίας Ελένης , η οποία ήταν εξαιρετική στο έργο της, με ήπιο χαρακτήρα και μεγάλη υπομονή μαζί μας , μεγάλη αγάπη για τα παιδιά.
Το πρωί λειτουργούσε ως σπίτι του παιδιού για τα πολύ μικρά παιδιά, ενώ το απόγευμα ήταν πόλος έλξης για τα μεγαλύτερα, μια και στον χώρο αυτό υπήρχαν πράγματα πρωτοποριακά για την εποχή.Υπήρχαν πάρα πολλά παιχνίδια ( Ντάμα , Σκάκι, Φιδάκι, Γκρινιάρης, τάβλι Πινγκ-Πονγκ, View Master,πάρα πολλά βιβλία ποικίλου περιεχομένου( ιστορικά, φιλολογικά ,συγγραφικά ποιητικά , ανθολογίες, ) και Εγκυκλοπαίδεια.Περί το 1969 είχε και ασπρόμαυρη τηλεόραση (ΕΙΡ- ΕΙΡΤ-ΥΕΝΕΔ).
Επίσης 1-2 φορές το χρόνο διοργάνωνε ημερήσιες εκδρομές , (σπάνια διήμερες ) στις διπλανές πόλεις-αρχαιολογικούς χώρους κτλπ.
Εδώ φαίνεται το σπίτι που στεγάστηκε για πολλά χρόνια το΄΄Σπίτι παιδιού’.
Αργότερα παραχωρήθηκε από την κοινότητα Προσκυνητών ο ισόγειος χώρος ,όπου σήμερα στεγάζετε το Μουσείο,
Το πρώτο νηπιαγωγείο λειτούργησε κοντά στην σημερινή κεντρική πλατεία , στην σημερινή κατοικία του Κοκινάκη Κωνσταντίνου(Μπάσμπα) – Γεωργίου που εκείνη την περίοδο διατέλεσε και πρόεδρος του χωριού.
Στην φωτογραφία το έτος 1966-67 μια τάξη προνηπίων στο ‘’εθνικό ίδρυμα νεότητας’’ (σημερινή θέση οικίας Κοκκινάκη Γεωργίου απέναντι από Ταβέρνα ‘’Πόντιου’’. Διακρίνονται οι Δασκάλες- Κυρίες Ελένη και Μαρίνα.
Στην φωτογραφία το έτος 1966-67 μια τάξη προνηπίων στο ‘’εθνικό ίδρυμα νεότητας’’ (σημερινή θέση οικίας Κοκκινάκη Γεωργίου απέναντι από Ταβέρνα ‘’Πόντιου’’. Διακρίνονται οι Δασκάλες- Κυρίες Ελένη και Μαρίνα.
Στο χώρο αυτό λειτουργούσε και προνηπιακή τάξη , όπου τα παιδιά σιτιζόταν, κοιμόταν το μεσημέρι, και επέστρεφαν στα σπίτια τους το βράδυ. Μπροστά στο χώρο είχε κούνιες, τραμπάλες τσουλίθρες.
Αργότερα διασκευάστηκε ο ισόγειος χώρος κάτω από την κοινότητα του χωριού, χωρίστηκε σε 2 τμήματα, το ένα ως προνήπια ( Σπίτι Παιδιού-Κέντρο Νεότητας) και το άλλο ως Νηπιαγωγείο.
Οι δασκάλες που πέρασαν ήταν εξαιρετικές κυρίες, όπως η Κυρία Καίτη, Κυρία Μαρίνα, Κυρία Ελένη.(Ας με συγχωρήσουν αν ξέχασα, κάποιες , θα το συμπληρώσουμε)
Αργότερα διασκευάστηκε ο ισόγειος χώρος κάτω από την κοινότητα του χωριού, χωρίστηκε σε 2 τμήματα, το ένα ως προνήπια ( Σπίτι Παιδιού-Κέντρο Νεότητας) και το άλλο ως Νηπιαγωγείο.
Στην φωτογραφία η Κα Καίτη με την τάξη της το 1967-68
Η φωτογραφία είναι στον μικρό προαύλιο χώρο του Νέου Νηπιαγωγείου(κάτω από κοινότητα).
Κα Καίτη με δυο μαθητές της Καρακωστίδη Νίκο και Παπαβασιλείου Γιώργo.
Εικόνα ενός Μαθητολογίου του 1944-1945 παρακάτω που βρέθηκε τυχαία !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου