6 Απρ 1914 - Το Μαύρο Πάσχα των Ανατολικο – Θρακιωτών & η Αδιαφορία των Θεσμικών Φορέων του Πολιτισμού στην Ροδόπη !!!!!!!

Σε  λίγες μέρες, 6 Απριλίου 1914 συμπληρώνονται 103 χρόνια από το Θλιβερό Πάσχα της Ανατολικής Θράκης . Η Κομοτηνή και τα τόσα χωριά που έχουν ως καταγωγή την Ανατολική Θράκη, θα έπρεπε να πρωτοστατούν  σε εκδηλώσεις μνήμης , άλλα δυστυχώς εμείς είμεθα πρώτοι στα πανηγύρια , στους χορούς , στις πολλές εκδηλώσεις με φανφάρες , αλλά τελευταίοι στην μελέτη της ιστορίας μας . Τόσοι πολιτιστικοί σύλλογοι , τόσα σωματεία , και όμως  λάμπουν δια της Απουσίας των . Λυπάμαι αν στεναχωρώ κάποιους . Λαμπρή εξαίρεση  οι πόλεις του  ΄Εβρου  και η πόλη της Δράμας , που φρόντισαν εδώ και καιρό  να  ανακοινώσουν  την οργάνωση εκδηλώσεων  για την  ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ  στην  ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ  ΘΡΑΚΗ , και το Μαύρο Πάσχα του 1914  . Θα σας παρουσιάσω ένα απόσπασμα από το υπό έκδοση βιβλίο μου που αφορά τα προσφυγικά χωριά της Ανατολικής Θράκης που απαρτίζουν το χωριό μας (Προσκυνητές) . Το κακό ξεκίνησε με τις  διώξεις του  1905 -6 , με μεγάλο εύρος καταστροφών , δολοφονιών , λεηλασιών ,και ιδίως εναντίων των κληρικών  και εκκλησιών  στην ευρύτερη περιοχή της Κεσσάνης και των Μαλγάρων. δηλαδή στα χωριά μας . « Ο Πρώτος Διωγμός των Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης  1913 – 1918 »Ένα άλλο κύμα διωγμών ξεκινά  μετά το τέλος του Α’ Βαλκανικού   Πολέμου  αφού  σ αυτόν ηττήθηκαν οι Τούρκοι.  Ο  μεγάλος  «διωγμός» των ελλήνων στην Ανατολική Θράκη από το Οθωμανικό Κράτος ξεκινά και πάλι  το 1913, και αποτελεί ένα από τα πρώτα επεισόδια των γενικευμένων «διωγμών» των ελλήνων του δυτικού τμήματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτοί οι «διωγμοί», εκτός από την Ανατολική Θράκη, περιέλαβαν και μεγάλο μέρος της Δυτικής Μικράς Ασίας.Η Ανατολική Θράκη είχε αποτελέσει θέατρο έντονων και επαναλαμβανόμενων πολεμικών συγκρούσεων μεταξύ τούρκων και βουλγάρων πριν από το 1913 με θύματα τον πληθυσμό της περιοχής, όπου το ελληνικό στοιχείο υπερτερούσε. Παράλληλα, η Ανατολική Θράκη αποτέλεσε πύλη εισόδου μουσουλμάνων προσφύγων προς την Οθωμανική Επικράτεια από τα Βαλκάνια, τα οποία είχαν πλέον χαθεί για την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αυτά τα δυο γεγονότα διαμόρφωσαν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του «διωγμού» των ελλήνων στην Ανατολική Θράκη των ετών 1913-1918, διότι έδωσαν την ευκαιρία στους Νεότουρκους να εκμεταλλευτούν κατά των ελλήνων τη δυσαρέσκεια του ντόπιου μουσουλμανικού στοιχείου από τους διωγμούς των βουλγάρων και να στρατολογήσουν μουσουλμάνους πρόσφυγες στην εφαρμογή του σχεδίου τους. Η αγριότητα και η ωμή βία των Τούρκων κατακτητών, είτε οργανωμένων σε στρατιωτικά τάγματα, είτε και ατάκτων  βαζιβουζούκων ( Άτακτος Τουρκικός Στρατός ), συχνά ξεσπούσε πάνω στους άμαχους και ανυπεράσπιστους χριστιανικούς πληθυσμούς ελληνικών χωριών ή και ολόκληρων περιοχών εξαιτίας κάποιας αφορμής ή και απλής υποψίας ότι ετοιμαζόταν τάχα εξέγερση των απίστων (γκιαούρηδων).Τουρκικές συμμορίες από τα γύρω χωριά περικύκλωναν τη νύχτα τα χριστιανικά χωριά και πυροβολούσαν αδιάκριτα.  Έριχναν προκηρύξεις στα σπίτια που έγραφαν: «  Ή σηκώνεστε και φεύγετε απ’ εδώ, ή όλους σας σφάζουμε. Αν σε μια βδομάδα δεν φύγετε, θα πάθετε μεγάλο κακό ». Προκηρύξεις διάφορες απευθυνόμενες στους Τούρκους και φυλλάδια συνταγμένα στην τουρκική εξήγειραν το μίσος τους εναντίον του ελληνικού στοιχείου. Δεν έφταναν όμως αυτά και ο  τουρκικός στρατός έφερε εθελοντικό στρατό  από την περιφέρεια  της Προύσας που εγκαταστάθηκε σ’ όλα σχεδόν τα χωριά της Ανατολικής Θράκης. Μια από τις σκληρές συμμορίες των ατάκτων Τούρκων  στρατιωτών (Βαζιβουζούκοι)  στις 2 Ιουλίου 1913  ξαναχτύπησε  μεγάλο μέρος ελληνικών χωριών  της περιοχής των Μαλάγρων και Κεσσάνης. Αρπαγές και λεηλασίες έγιναν και σε πολλά άλλα χωριά και αγροκτήματα, καθώς και κακοποιήσεις και ατιμώσεις γυναικών και παιδιών. Προχώρησαν ακόμη και στη βεβήλωση και ιεροσυλία του νεκροταφείων αρκετών χωριών, όπου έσπασαν τους μαρμάρινους σταυρούς, άνοιξαν τα κενοτάφια και τα εσύλησαν.  Στις 4  και 5 Ιουλίου  1913  έγιναν οι μεγαλύτερες καταστροφές στα χωριά των Μαλγάρων   όμως αυτήν την φορά από το  Τακτικό Τμήμα του Τούρκικου Στρατού , το Τάγμα  των Αδάνων  που κατάστρεψε, αφού πρώτα λεηλάτησε, ατίμασε και έσφαξε στο  τέλος πυρπόλησε  χωριά αλλά και την πόλη των Μαλγάρων. Ιούνιος 1913 –Σφαγές στα χωριά των Μαλγάρων. Οι καταστροφές κράτησαν  μέχρι και τον Ιούνιο του 1913. Ιούλιος 1913 – Η Αγριότητα  των Βαζιβουζούκων  στα  χωριά των Μαλγάρων  και της  Κεσσάνης .Μια από τις σκληρές συμμορίες των ατάκτων Τούρκων  στρατιωτών (Βαζιβουζούκοι)  στις 2 Ιουλίου 1913  ξαναχτύπησε  μεγάλο μέρος ελληνικών χωριών  της περιοχής των Μαλγάρων και Κεσσάνης. Αρπαγές και λεηλασίες έγιναν και σε πολλά άλλα χωριά και αγροκτήματα, καθώς και κακοποιήσεις και ατιμώσεις γυναικών και παιδιών. Προχώρησαν ακόμη και στη βεβήλωση και ιεροσυλία του νεκροταφείων αρκετών χωριών, όπου έσπασαν τους μαρμάρινους σταυρούς, άνοιξαν τα κενοτάφια και τα εσύλησαν. Στις 4  και 5 Ιουλίου  1913  έγιναν οι μεγαλύτερες καταστροφές στα χωριά των Μαλγάρων   όμως αυτήν την φορά από το  Τακτικό Τμήμα του Τούρκικου Στρατού , το Τάγμα  των Αδάνων  που κατάστρεψε, αφού πρώτα λεηλάτησε, ατίμασε και έσφαξε στο  τέλος πυρπόλησε  χωριά αλλά και την πόλη των Μαλγάρων.Τα γεγονότα αυτά  έχουν καταγραφεί  και από τον   Ουνίτη  Ιερέα Καλαβάτσε της Καθολικής Αποστολής των Μαλγάρων  που απέστειλε στον πρόξενο της Ιταλίας στη Ραιδεστό  (Θρακικά, τ. ΚΔ σ. 204-205).Το ίδιο έχει καταγράψει και ο  επίσης Ουνίτης Ιερέας Άνθιμος  Σαργολόγος που απέστειλε προς τον  Δήμαρχο Ραιδεστού  μακροσκελή έκθεση, όπου εκθέτει ανατριχιαστικές σκηνές βαρβαρότητας και βανδαλισμών των Τούρκων σε βάρος αθώων χριστιανών.  Χαρακτηριστικά τονίζει ότι: «Tα χωριά των Μαλγάρων»  (  Χάσκιοϊ,  Θυμήτκιοϊ, Καδήκιοϊ,  Μαστανάρ,  Δογάνκιοϊ  Ρέμπιτς  και άλλα  )  εντός ολίγων ωρών κατέπεσαν εις σωρούς τέφρας» (Θρακικά, τ. ΚΔ σ. 230, στιχ. 32-35).  Αυτά όλα τα χωριά βρίσκονται  δίπλα στο χωριό άμεσου ενδιαφέροντος μας που είναι το  Σύδιον (Σιαχίνκιο) , που όμως δεν τόλμησαν να το αγγίξουν λόγω της φήμης (χωριό καταγωγής του μεγάλου οπλαρχηγού του 1821  Καρα-Γιάννη (Γιάννη Καραφυλίδη ή Καρυοφυλάκη). Σύμφωνα με την Μαύρη Βίβλο του Οικουμενικού Πατριαρχείου (1919) υπάρχουν  και αναλυτικά στοιχεία  για τις καταστροφές εκκλησιών , για τις  δολοφονίες κληρικών ,για τον βασανισμό κληρικών ( κρέμασμα και σταδιακή αφαίρεση οφθαλμών και ονύχων)  για τις λεηλασίες και καταστροφές  χωριών ,  αλλά και  για την εξόντωση του ελληνικού πληθυσμού. Τότε πραγματοποιήθηκε  η   Εξοντωτική  Απέλαση των Ελλήνων  , αρκετών  χιλιάδων κατοίκων. Από τα χωριά που μας ενδιαφέρουν  σύμφωνα με τα στοιχεία της «Μαύρης Βίβλου του Οικουμενικού Πατριαρχείου του 1919 » ,είναι : Από το χωριό Σιγλί  : 350  απελαθέντες. Από το χωριό Καρλήκιοϊ :  750  απελαθέντες. Aπό το χωριό Μεγαρήσι : 500   απελαθέντες . Η Μαύρη βίβλος του Οικουμενικού  Πατριαρχείου (1919)  με την βοήθεια του χριστιανικού στοιχείου  κατάφερε να αποτυπώσει σε αριθμούς  τα  θλιβερά γεγονότα και αναφέρεται στους διωγμούς και τα μαρτύρια του ελληνικού πληθυσμού της Ανατολικής Θράκης. Η  6η  Απριλίου 1914, ήταν  το Μαύρο Πάσχα για τους Ανατολικο-Θρακιώτες. Οι  Νεότουρκοι εκδίωξαν τους Έλληνες πολλών χωριών της επαρχίας Αρκαδιούπολης , Βιζύης ,Μαλγάρων , Κεσσάνης  και άλλων περιοχών της Θράκης.  Πραγματοποιήθηκαν διωγμοί, δολοφονίες, απελάσεις, διαρπαγές, εμπρησμοί και λεηλασίες κατά των Ελλήνων των περιοχών Μαλγάρων και Κεσσάνης ( που είναι τα χωριά μας).  Τότε αναγκάστηκε το Οικουμενικό Πατριαρχείο ( ο μοναδικός προστάτης του Ελληνισμού), έπειτα από προηγηθείσες διαμαρτυρίες, να κλείσει τα σχολεία και τις εκκλησίες, και να κηρύξει γενικό πένθος και την Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία εν διωγμώ και να υψώσει φωνή έντονης διαμαρτυρίας προς την υψηλή Πύλη και τις πρεσβευτικές αρχές των Μεγάλων Δυνάμεων.