Χριστουγεννιάτικα Έθιμα - Συνέχεια. ( Το σφάξιμο του Γουρουνιού).

Στα χωριά που ζούσαν οι πρόσφυγες Χατζηλαριώτες , για λόγους σίτισης ήταν δεδομένη η εκτροφή γουρουνιών σε κάθε σπίτι.  Σ αυτό  βοήθησε  και η μεγάλη  επάρκεια  τυρόγαλων  από τα κοπάδια τους . Έτσι κάθε σπίτι είχε  τουλάχιστον  1 γουρούνι για εκτροφή και πάρα πολλοί από 2. Την συνήθεια αυτή την μετέφεραν και στην νέα τους πατρίδα το Χατζηλάρι (Προσκυνητές). Μία  ημέρα πριν την παραμονή των χριστουγέννων , η την παραμονή , την είχαν αφιερωμένη στο "Σφάξιμο των Γουρουνιών". Η μέρα ήταν  χαρακτηριστική  στο χωριό , και  παντού ακουγόταν  οι τελευταίες κραυγές των ζώων.  Αφού πέρασαν ένα ολόκληρο χρόνο κλεισμένα μέσα στον "Τσάρκο" , οδηγούνταν στην σφαγή. Κάποιοι στο χωριό κατείχαν τον τίτλο "Μάστορας στο Σφάξιμο" . Πρωί - πρωί ο κάθε χωριανός έσκαβε ένα μικρό σε βάθος λάκκο , διαστάσεων περίπου στο μήκος του γουρουνιού δηλαδή  1.20 με 1.30  μήκος και πλάτος περί τα 60 cm  με  βάθος περίπου 10 cm. Στον λάκκο αυτό έβαζαν πρώτα 1-2 πουρνάρια ή πιρένια  ξερά ώστε να ανάψει η φωτιά γρήγορα  και μετά έβαζαν κούτσουρα ώστε να γίνουν  κάρβουνα που να πλησιάζουν στο σβήσιμο , ώστε να "καψαλίσουν το γουρούνι". Αφού λοιπόν ο μάστορας το έσφαζε , εν συνεχεία κρατώντας το τουλάχιστο 4 άντρες γείτονες , συγγενείς και φίλοι  με μακριά ξύλα  ή "Γκουμπιλίτσες", το πήγαιναν  στην φωτιά για να καψαλιστεί το δέρμα του. Στο διάστημα αυτό η νοικοκυρά του σπιτιού παρά - δίπλα είχε ανάψει φωτιά και ζέσταινε σε ένα μεγάλο καζάνι νερό. Μόλις τελείωνε το καψάλισμα , πήγαιναν το γουρούνι πάνω σε μια ξύλινη κοπάνα , ώστε να το βρέξουν με καυτό νερό ,και να το σκεπάσουν με κουρελούδες η κιλίμια για να "χωνέψει". Στο διάστημα αυτό η νοικοκυρά είχε φροντίσει να φέρει την κανάτα με το  κρασί και την μικρή "ντραμουτζάνα" με το τσίπουρο ώστε να ποιούν οι άντρες , με κάποια μεζεδάκια. Όπου υπήρχε μεράκι , είχαμε και κέφι , "μασάλια" και τραγούδι ,και καμιά φορά και γκάιντα , νταούλι , κλαρίνο ή ακορντεόν. Εν συνεχεία  ο πιο μάστορας ανελάμβανε να ξυρίσει και να καθαρίσει  με ένα κοφτερό μαχαίρι το δέρμα του γουρουνιού. Ρίχνοντας συνεχώς καυτό  νερό  το έξινε με το μαχαίρι  και σε λίγη ώρα είχε καθαριστεί , ήταν έτοιμο. Τότε, είτε το κρέμαγαν στις "δίπλες" μέσα στο σπίτι ή στο  υπόγειο ή στο κελλάρι , είτε το τεμάχιζαν. Από αυτήν την στιγμή ανελάμβανε δυναμικό ρόλο η νοικοκυρά του σπιτιού. Έλεγε πως θέλει να το κόψουν . Συνήθως έκοβαν τα άκρα για πατσά. Το δέρμα , για γουρουνοτσάρουχα , τα πλευρά για πανσέτες-παιδάκια ,και τα κομμάτια που είχαν ενδιάμεσα λίπος και ψαχνό τα έβαζαν χωριστά  για να τα  βράσουν και να τα κάνουν " τσιγαρίδες" . Το λίπος ονομαζόταν "πισιουρτή¨ και κοβόταν όλο προσεκτικά , ώστε να λιωθεί  αργότερα και να γίνει μαγειρικό λίπος και να αποθηκευτεί στο πήλινο  τσουκάλι  για τον χειμώνα. Καλό κρέας επιλεγόταν για να τηγανιστεί  "ως κοψίδια" , αλλά και κάποια να γίνουν κιμάς στην χειροκίνητη μηχανή την δική τους ή της γειτόνισσας  για να γεμίσουν τα  λουκάνικα. Η πιο δύσκολη και κουραστική δουλειά για την νοικοκυρά ήταν να καθαρίσει και να πλύνει τα έντερα που θα γεμίσει λουκάνικα , αλλά και αυτά που θα γεμίσει την "Μπάμπω " και τον ''Ντιάντο". Αυτά θα τα γεμίσει μέχρι  αργά το βράδυ με  μπλιγούρι , κομματάκια κρέας και καρυκεύματα-μυρωδικά  και θα ψηθούν  την 1η ή 2η μέρα των χριστουγέννων. Ενα  σφαγμένο  μέτριο γουρούνι σε κάθε χατζηλαριώτικο σπίτι και εφ όσον ο χειμώνας ήταν έντονος , και χωρίς ψυγείο  τότε μπορούσε να καλύψει τις διατροφικές τους ανάγκες μέχρι και 2 μήνες.